Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/59

między kusemi firankami ubóstwa, wśród glinianych doniczek codzienności, po czarnych dziurach strychów, z których płaskiemi ramionami wymachiwała bielizna.
 I czekał, aż się krzyki same wyczerpią, — dopalą.
 Lecz zapał nie ucichał.
 Delegacja ochrypłych podoficerów dostała się na balkon. Chcieli mieć pułkownika między sobą. Wszyscy razem odprowadzą go na stację.
 — Wszyscy razem, — przeliczył ich uprzejmem spojrzeniem.
 Szli więc rudemi ulicami po ostrych kamykach, naprzeciw czarnego śniegu spalenizny.
 Barcz bez czapki w grubym płaszczu, wkoło zaś, niby od środka gwiazdy głośne promienie, — szeregi rozkrzyczanych żołnierzy.
 Wspomnienia oprzędły pułkownika najdziwniejsze, rachunek się układał. Od czasu, gdy jako młodzieniec stał, nieomal że na czele robotniczej rewolucji, — przez wszystkich mężów narodu, którzy mu kamienie ciskali pod nogi, — aż do osobistych przywiązań sentymentalnych.
 Żona, — matka — brat...
 Postanowił nie myśleć o tem, lecz czujniej władać chwilą. Należało bowiem każdej nowej gromadzie żołnierzy, która podsuwała się bliżej, — okazywać świeżą ponętę oceny i przywiązania.
 — Tak, pułkowniku, — unosił się w jazgocie głosów Rasiński, — jest to zakończenie biegu większego może, niż maratoński!
 Zatrzymano ich przed rynsztokiem, na skręcie ulicy.