Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/80

 — Nikogo! — buknął Barcz.
 — A o czwartej?...
 — Nikogo! — krzyknął generał, jakby schwytany na gorącym uczynku.
 — Ale może się naprawdę przeszkadza?! — przestraszyła się Barczowa.
 Uspokoił ją. Nie przeszkadza się. Jeżeli jednak tu pozostaną, to ciągle będą jakieś sprawy i interesanci.
 — Ciągle? We dnie i w nocy?
 — Tak, tak, ta maszyna pracuje dzień i noc.
 — Więc jeszcze tylko trochę... Pewno jesteś bardzo zmęczony? — Musiała się nacieszyć rozmiarem biurka. Ilością potrzebnych ołówków, cyrkli, wypukłą soczewką do badania map. — A kurz wszędzie! Prawdziwe męskie gospodarstwo!
 — Nie mogę przecież tutaj z żoną urzędować.
 Ucieszyła się, że wspomina o żonie.
 Zebrali się do wyjścia. Szła przodem, uroczysta w pstrej ciżbie oficerów, znów wytwornie pociągająca nogą.
 — Więc ty się nie wstydzisz rodziny? — Musiała to powiedzieć, ale dopiero tu, już całkiem pewna swego Staśka, przejęta zaszczytem samochodu, błękitną emfazą benzyny, kołysana na skórzanych drogich poduszkach.
 — Któż mówi o wstydzie?
 Oburzył się tak ostro, że się przelękła.
 — Jak można wogóle dawać podobne pytania? — Pytanie to bowiem dotykało istotnie jakiegoś kłębuszka niechęci, której doznawał, myśląc „o tem wszystkiem“.