Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/84

 — Co ty możesz? Gdybyś się nami interesował.
 Zaczęło się najcięższe, rozmowa o rodzinie, — zawsze był taki wytrawny, zimny sędzia.
 — Więc, — Janek się kręci w interesach, nie jest żadnym orłem, ale... Chce sprzedać swą część Erneścina, — żeby kapitał do obrotu. Nachodzi się, nabiega. Pracuje w „rękawicznym“ interesie. Z hurtu na detal. Jadzia?
 Matka popatrzyła na syna, wgórę, niby z pod niskiego kamienia na szczyt wysoki. — Nie zajdziesz do niej wcale?
 — Jakto? — obciągnął bluzę stanowczo. — Zaraz tam idę.
 — Jadzia, nie można powiedzieć, dumna. Słowem nie piśnie...
 Znał tę dumę i hart. Ale po dwóch latach rozłąki? Nudził się, słuchając pochwał o żonie.
 Że potrafiła urządzić ten teatrzyk marjonetek dla dzieci. Chyba pierwsze u nas marjonetki i w dodatku, „na pedagogicznych zasadach“.
 — Ja ją chciałam tu, do siebie, ale to za gruba robota.
 Barcz, jakby już wszystko wiedział i teraz odnajdywał tylko, — strudzone, niepotrzebne, zakurzone.
 — Tak, więc z tych studjów nad achitekturą teatr marjonetek... Mamie zawdzięczam, że Jadzia też ma, bzika co do dzieci.
 Barczowa z rezygnacją pochyliła głowę
 Mrok był już prawie zupełny. Barcz przestał rozróżniać się w odbiciu lustra.