Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Miasto mojej matki.djvu/137

 — Tak nam to opowiadasz i opowiadasz, a czybyś nie chciał zaśpiewać czegoś?...
 Stryj zbladł i krótko zapytał: — Co?
 — Myślałam sobie poprostu...
 — Teraz, po obiedzie?! — krzyknął ostro. — Wam się wszystkim zdaje, że śpiewać, to to samo co spać, jeść.
 Przestraszyliśmy się.
 — Myślałam poprostu, że sprawi ci to przyjemność.
 Krew mu uderzyła do głowy i powiedział dobitnie:
 — Życiem przypłaca się, mamo, tę przyjemność.
 Wobec tego ojciec nasz uznał, że trzeba się iść przejść. My z nimi, — Ledi, Irzek, Karol i ja. Stryj w cylindrze, ojciec w meloniku, Karol w czerwonej czapeczce i Ledi na smyczy. Przy połowie piętra stryj zatrzymał się i parę razy przedrzeźniał: — Zaśpiewaj, zaśpiewaj, zaśpiewaj! Wszystkim wydaje się to takie proste...
 Obeszliśmy dokoła Sukiennice. Ze względu na głos stryj nic podczas całego spaceru nie mówił. Odezwał się tylko raz w cukierni, gdzie kupowaliśmy ciastka:
 — Mój Boże, jakaż to malizna.
 Pierwszy raz wtedy wstydziliśmy się naszego kochanego miasta.
 — Jedno tylko macie śliczne, — zaśmiał się później ukradkiem na ulicy Brackiej, — to ten śnieg.
 Zakutany po uszy, wyciągnął dłonie i patrzył, jak mu spadają na palce białe, lekkie płatki.
 — Na całym świecie niema chyba takiego śniegu.
 I tak, we wspaniałem futrze, czekał z przymkniętemi oczyma i z wyciągniętemi przed siebie rękami.