Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Miasto mojej matki.djvu/81

 Zaczęło się szukanie.
 — Chłopcy, wy macie takie dobre oczy.
 Naszemi dobremi oczyma szukaliśmy nadaremnie. Jeszcze raz strzepywało się wszystkie prześcieradła i mokre ręczniki.
 — Przypomnij sobie, Marcysiu. Więc, — biegłaś...
 — Ady, proszę pani, — głos się Marcysi załamał, — szukam, jak wszyscy przecie.
 Oczy jej latały przez każdą trawkę, piach, tam i napowrót, wkoło.
 — Szukaj wiatru w polu, — powiedział głośno Irzek.
 — Nie wiatru przecież, dziecko, moja ślubna obrączka.
 Mrok zapadał, z trawy spełzła czerwień, na rzece siność się rozprzędła a z wiklin leciał rechot żabi. Macaliśmy pociemku, blady centuś księżyca siał srebrem poprzez piach.
 Mama, podszedłszy nagle do Marcysi, wzięła ją za ramiona:
 — Popatrz mi prosto w oczy, prosto, — prosto.
 A zielone źrenice dziewuchy tak latają!
 Dotąd pamiętamy gęste słowa matczyne wśród szumu ciemnych wiklin:
 — Przyznaj się, czy nie wzięłaś!
 Najstarszy brat machnął chorągiewką i odrazu zawołał, że wzięła.
 Jakby się w Marcysi złamała jakaś mała sprężynka:
 — Ja wzięłam?! — Padła mamie do nóg.
 — Naturalnie, że wzięłaś, — powiada na to Irzek.