Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Miasto mojej matki.djvu/95

 — A cóż to, Janie, nie widzicie, że jestem?! — żachnęła się prababka.
 Opowiadał, że pan Drożdż, że Drożdż dopadł Marcysię, jak wybierała ziemniaki z zimowego dołka, wiadoma rzecz — kradła, więc teraz bije ją nad stawem, bije okropnie, póki całej prawdy nie wybije.
 — Proszę pani starszej, — żeby aby nie zabił?!
 Wyskoczyliśmy za matką. Biegła przez deszcz i wiatr i dalej śmiało koło płotu, na którym strzygi piszą może kredą i, — panie Drożdż, panie Drożdż, panie Drożdż, — wołała.
 Drożdż na tym wietrze mógł nawet nic nie słyszeć. Stał nad czarną sadzawką, nogami wparty w błoto i swą ogromną lachą bił strasznie w żywe ciało. Jedną ręką walił, drugą trzymał Marcysię, która tańczyła nad ziemią, jak piórko, lecz z przeraźliwym krzykiem.
 — Zaparłaś się, złodziejko, — ryczał pan ekonom. — Ukradłaś!!
 — Nie ukradłam!!! — skamlała Marcysia, tańcząc coraz wyżej.
 — Ja z ciebie prawdę wybiję!
 — Zdechnę, — a nie wybijesz! Zdechnę, — a nie wy-bi-jesz!
 — Panie Drożdż! — wołała nasza matka.
 Oślepły ze złości nie wiedział, co się dzieje. Nasza matka skoczyła nad sam brzeg sadzawki i całą siłą zwisła na ręku pana Drożdża. I wtedy stała się rzecz straszna a zarazem przedziwnie dobroczynna, którą dziś jeszcze w dalekiem wspomnieniu witam uśmiechem pomieszanym ze łzami.