Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Przymierze serc i inne nowele.djvu/198

występ, zgubiony niespodzianie w krótkiej, grubej szyi.
 — Czemu tak dyszycie? — spytałem życzliwie. — Czemu się pan tak pocisz, panie Rostowicz? Nie dojada się w wojsku, co?
 Powieki rekruta rozwarły się, malutka, czarna źrenica stanęła czujnie w pośrodku białka.
 — Powiedzcie prawdę, — głodni jesteście?
 Ciepły fiołkowy blask przepełnił oczy Rostowicza:
 — Jem dobrze, — odpowiedział, ciągnąc z ukraińska obcą „stepową“ intonacją.
 — Jesz, ale przecie nie tak, jak u mamy, — nawiązywałem „zbliżenie“.
 Z półkola żołnierzy wysupłały się szydliwe śmiechy. — Ten ci musi mieć mamę, cholera mnie bierze!
 Pytałem dalej: — No, powiedz, w domu u mamy było lepiej?
 Przestąpił z nogi na nogę i podając ku przodowi twarz, na której się przechylał uśmiech radosnej beztroski: — Niema domu, — niema mamy. Teraz sitwa.
 Chcąc jak najprędzej nauczyć rekrutów solidarności, zwracaliśmy baczną uwagę na dobre urządzenie „kapralstw“ i zsolidaryzowanie rekruta z sitwą, to jest z tym przyjacielem w szeregu, z którym żołnierz razem chodzi, razem czyści broń, dzieli jedzenie, naprawia mundur i t. p.
 — A któż jest twoim sitwesem?
 Rostowicz zmarszczył czoło, odął się, poczem wrzasnął „wiernie“: — Legionista Bylewski!
 Półkolem żołnierzy wstrząsnęła rykliwa wesołość.
 Moi panowie, — odezwałem się, — płoszycie go.