Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Przymierze serc i inne nowele.djvu/212

 Nie zdążyliśmy zbliżyć się do nagusa, gdy przełamało się w nim. — Jak z topielców woda, tak właśnie chlustać jęły z obrzękłych ust słowa nieznane, różnojęzyczne, niewiadomo gdzie, skąd, jak pozbierane, polskie, rosyjskie, tatarskie, po dwa, po trzy, haustami, pryskiem, krótką, gwałtowną strugą.
 Jak zawsze niema w takich razach nad naszego dowódcę kompanji, Lenia. Powrócił do stołu spokojnie, nalał kawy do filiżanki i podał ją Rostowiczowi.
 — Napijcie się.
 Rekrut pił chciwie, dokładnie. Zwierzęta tak piją, ustami, gardłem, rozszerzeniem źrenic, zmarszczką czoła i twardym spokojem grzbietu. Wypiwszy, ustawił filiżankę obok siebie na podłodze, przyjął postawę zasadniczą i zaczął: — Ja melduję...
 Nie mógł dokończyć, łzy popłynęły mu z oczu.
 — Pytam, z której to kompanji żołnierz? — rozległ się znów czcigodny głos naszego podpułkownika.
 — Z mojej kompanji, — odpowiedział usłużnie Leń. — Rekrut Rostowicz.
 — Niech mówi.
 Z porwanych płaczem, przemoczonych słów mieliśmy się dowiedzieć o zajściu. Ale właściwie niczegośmy się nie dowiedzieli. Rostowicz plótł niezrozumiale o sitwie. — Czekał, aż się Bylewski wykąpie. Pilnował jego rzeczy.
 — Ja rekrut, onże stary chrabry żołnierz, Bylewski! No potem!...
 Słowa się rozleciały, a z uniesionych piersi rwał na całą salę suchy skowyt.
 — Sierżant Trepka!... — Rostowicz sto razy do-