Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Przymierze serc i inne nowele.djvu/219

 Postać sierżanta okrzepła w kamiennej martwocie. Mówił dobitnie, lecz pomiernie, ruszając wargami ani dłużej, ani krócej, oddany najwłaściwszemu wykonaniu czynności. Powtarzał jota w jotę, co w kasynie.
 — Nastąpiła niesubordynacja, czynnie przeze mnie na miejscu ukarana.
 Podpułkownik wyciągnął się sztywno wgórę, — Rostowicz, rozelśniony nagłym uśmiechem, wyrzucił dłonie naprzód.
 — Stać! — osadził dowódca. — Pokolei. To nie jarmark!
 — No i co jeszcze macie do powiedzenia, sierżancie?
 — Nic, panie pułkowniku. Mogę tylko powtórzyć, — nastąpiła niesubordynacja, czynnie przeze mnie na miejscu ukarana.
 — Nie trzeba powtarzać. — Pułkownik zachmurzył się. — Teraz wy, Rostowicz! Co macie do powiedzenia?
 — Ja?...
 — No tak, wy, rekrut Rostowicz.
 — Ja, — do powiedzenia? — Ja nie wiem!
 — Nic nie wiecie o tem wydarzeniu?
 Góry namysłu spiętrzyły się na pogiętem czole żołnierza. — Ja sitwa, — zaśpiewał cieniutko.
 — Człowieku, — rzekł serdecznie pułkownik, pytam was o wydarzenie?! Jakże to było?
 Wówczas Rostowicz, nie odwracając prawie głowy, skosem utkwił wzrok w stalowych oczach Trepki. Patrzyli na siebie długo, zda się wzajemnie wzrokiem poparzeni, — drżący z nadmiernego wysiłku.
 Zatrzymany w piersiach dech wyprządł się z ust