Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Przymierze serc i inne nowele.djvu/39

od balistyki, od piroksyliny, od wszystkich zegarów szrapnela...
 Zatrzeszczała podłoga, krzesełko w tył odskoczyło, tuż przedemną majaczeje twarz Sylwiny, oczy płoną tak blisko: — Jeżeli się pan bał, — jabym się za pana nie bała. Jabym chciała za was wszystkich wszystkie kule dostać naraz, tu — w pierś!... Za was wszystkich, — za pana!
 I przykłada me palce do twardych sklepień garbu.
 Jakbym przez chwilę trzymał pocisk armatni, obłóczony perkalem.
 — Za was wszystkich wszystkie kule!
 — Ba, — wołam, cofnąwszy szybko ręce, — armaty lubią tęgich, prostych. Właśnie żołnierze są od tego, — właśnie my. Armaty też, proszę pani, mają swój smak, apetyt. Ba, — krzyczę coraz głośniej, aż trawa australijska kołysze się na kominku, — ludzi tęgich, prostych!
 — Wszystko jedno jakich... — Mróz tchnął przez policzki Sylwiny. Obszukała się trwożnie rękami. — Wszystko jedno... Zupełnie wszystko jedno.
 Odskoczyła na fotel. Chude, suche dłonie trzepotały w powietrzu.
 Tego samego wieczora byłem u adjutanta, że u wdowy nie będę mieszkać, nie chcę i za nic nie mogę.
 Naturalnie, że wyszukało się inną kwaterę, odczekałem jeszcze kilka dni i któregoś ranka:
 — Trudno, proszę pani, przenoszą mnie do koszar.
 Śnieg padał, na ulicach było jeszcze pusto, trzaskałem szablą o bruk, mali chłopcy biegli przodem, Sylwina szła obok w milczeniu.