Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/102

myśli, po chwili jednak napełniła nas strachem i przerażeniem.
 — O takich rzeczach nie można mówić z rodzicami — zauważył Irzek. — Lepiej zapytamy Tomasza.
 Opowiedzieliśmy Tomaszowi wszystko jak najdokładniej. Siedział na kanapie w przedpokoju i otwierał drzwi chorym. Kazał sobie nie zawracać głowy „po próżnicy“. O kłótni powiedział:
 — Że nasz pan pogniewał się z panem profesorem, to jeszcze nie jest żaden dowód...
 Co do urny wyborczej:
 — Nie jest nawet „żadno“ naczynie, ani wazon, ani waza, ani nic. Papierowe pudło liche. Z tego tylko nieporządek się robi między ludźmi!
 Wyprosił nas z przedpokoju, bo — otwieranie drzwi chorym jest praca, jak każda inna, przy której nie można przeszkadzać.
 Tomasz jeden, — z Filipiny i tak nikt nigdy nic nie miał, — nie zmienił się w tym czasie.
 — Ja ta o niczem nie wiem, nie tkam palca między drzwi, — mówił i czekał, żeby wszystko wróciło do porządku.
 Nietylko nie wróciło, ale doszło do tego, że nasz ojciec miał przemawiać na zebraniu. Zostało to wydrukowane w gazetach, może nawet we wszystkich, nam wystarczało, że jest w Głosie Narodu i w Czasie.
 Na zebranie, czy zgromadzenie z przemówieniem ojca postanowiliśmy pójść koniecznie. Po pierwsze dlatego, że ojciec przemawiał znakomicie. Było to zupełnie pewne. Gdy nas beształ nie zapomocą krzyku, lecz zapomocą do-