Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/118

 — Wojsko.
 — Właśnie, że lud.
 Powtarzaliśmy miarowo, spokojnie, szeptem prawie, nie patrząc na siebie, z nosami o szybę spłaszczonemi. Czułem, że i jemu i mnie aż tchu braknie w piersiach, od tego powtarzania. Aż w uszach dzwoni, po plecach łaskocze. Czułem, że jeśli nagle nie stanie się coś innego, zacznę mlaskać, albo nawet bez mlaskania rzucimy się na siebie.
 Coś innego stało się na Rynku. Z ulicy Starowiślnej zabrzmiał sygnał konnicy. Trąbiliśmy go nieraz, łatając w czapkach po mieszkaniu. Była to pobudka do kłusa.
 Bojąc się za jednym zamachem zobaczyć tak ogromny cud, — oddział prawdziwej konnicy na Rynku, w kłusie, — przymknąłem oczy. Słychać było stukot kopyt, jakby kto orzechami sypał po kamieniach.
 — Widzisz! — krzyczałem do Irzka, — wojsko, wojsko, dragoni!
 Wyłaniali się z pomiędzy domów w złotych hełmach, pyszni, piękni, wspaniali.
 — No to co? — Irzek patrzył na nich swem najgroźniejszem, najwścieklejszem spojrzeniem. Zpodełba. — No to co?:
 Wyzywał mnie w ten sposób.
 — Co? Że zwyciężą!
 — Właśnie, że nie.
 — Zwyciężą.
 — Właśnie, że nie.
 — Zwyciężą.