Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/12

na usta, po ogromnym tłumie powiało, jak po wodzie, słychać śpiew, idący zdaleka.
 Już słychać, jak się w słońcu łączą poszczególne głosy.
 Sunie pochód.
 Gucio popatrzył na zegarek i powiedział: — Rok tysiąc osiemset dziewięćdziesiąty pierwszy, Mickiewicz wraca do kraju.
 Krzyknęliśmy na Gutka: — Nie przeszkadzaj!!
 Jadą banderje krakusów, chłopi z kosami, różne cechy, różni zakonnicy.
 Idą szlachcice w kontuszach.
 Ojciec woła nagle do mamy: — Patrz, ten idjota Przyjemski, przebrał się!
 Nigdy pana Przyjemskiego, masarza, nie uważaliśmy za idjotę, miał duży sklep z wędlinami, dlaczegoż nie miał paradować w kontuszu!
 Ledwo ojciec zdążył zawołać o Przyjemskim, gdy nagle!
 Nagle...
 Rozpływa się w powietrzu oliwa.
 Jak w czasie polowania na wieloryby, — Irzek o tem już czytał, — gdy burza szaleje na morzu wylewa się na bałwany oliwę, tak teraz na wszystkie głosy ludzi i koni wylał się głos wawelskiego Zygmunta.
 Chwyciliśmy się za ręce i krzyknęliśmy, przepełnieni najogromniejszem szczęściem:
 — To dzwon Zygmunt, z wieży!!
 Zygmunt wali, tymczasem Irzek do mnie, bezczelnie: — Zapomniałeś, głupi, że latarnie świecą się mimo dnia, a są w żałobie.
 — Na czem polega żałoba latarń?