Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/126

 Gruchnęła salwa.
 Mama upadła na kolana i zaczęła się modlić. Nie było to właściwe modlenie, lecz wymawianie słów nieznanych, ważnych i drżących.
 Z tłamu zrobiło się jedno szare, rozpryskujące błoto. Tomasz stał nieporuszony, blady, straszny, zacięty, z twardemi, kamiennemi bokobrodami.
 Powiedział:
 — Jeszcze strzelą.
 Irzek i ja złapaliśmy się wzajem palcami za szyje i dusiliśmy się.
 W tej okropnej chwili rozległo się za nami człapanie pantofli i huczący, stary głos Filipiny:
 — A dy brewerje tu się dzieją, niewiadomo jakie?!
 Rzecz dziwna, — Filipina, była w chustce jak do wyjścia, a niosła szklankę herbaty. Pewno dla mamy.
 — Chodźcież, chłopaczki, — nigdy prawie nie wołała tak na nas, — chodźcież ze mną do kuchni, akurat w kufrze przestawiam, jabłek dostaniecie.
 Dlaczego usłuchaliśmy jej nie wiem. Czy już nie mogliśmy tu dłużej wytrzymać?... Byliśmy w jadalnym, gdy gruchnęła druga salwa.
 — Zaczekajcie! — Filipina skoczyła naprzód.
 Pognaliśmy za nią długim, czarnym korytarzem. Słychać było, jak służbowemi schodami zbiega pośpiesznie nadół. Strach nas zatrzymał w ciemności. Dopiero w końcu sieni złocił się blady prostokąt uchylonych drzwi kuchennych.
 Wystrzelili po raz trzeci, aż zahuczało w grubych czarnych murach.