Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/136

niem, pełni zachwytu i podziwu. Wyłoniła się, jakby gąsienica szeleszcząca, opalowego koloru. Była tak piękna, że nikt w pierwszej chwili nie wiedział, gdzie ją położyć. Na łóżku, na krześle, na stole, może na toalecie?!
 Z toalety maminej, prócz niebieskawego lekarstwa przeciw siniakom, wszystko było uprzątnięte. Na szklannym blacie królował sam jeden, samiuteńki nowy kapelusz.
 Z czego zrobiony? Może ze słomki, z aksamitu, jedwabiu, czy z cienkiej blaszki? Może z dętego szkła?! Chwiały się na nim kwiaty żółtych margerytek.
 Krawcowa już zaczęła upinać suknię, gdy mama zatoczyła nagle przerażonem spojrzeniem w naszą stronę:
 — Powalacie mi wszystko powidłami!!!
 Okazało się, że jemy chleb z powidłami... Irzek odpowiedział spokojnie i bezczelnie:
 — Niema obawy.
 Zapomnieli o nas. Suknia leżała doskonale. Trzeba jeszcze liczyć, co będzie, gdy dojdą do niej pantofelki, dłagie czarne rękawiczki i kapelusz?!
 Zawołali ojca i kazali mu zobaczyć.
 Stanął w drzwiach, zmarszczony, powiedział — chwała Bogu, — już miał wracać, gdy mama zatrzymała go, pokazując siniaka na ramieniu.
 — Wcale nie schodzi.
 — Ba! — Ta twoja woda jest, zdaje się, do niczego.
 — Widzisz, — szepnął Irzek, — o to jest prawdziwa obawa. Z siniakiem nie puszczą mamy między hrabiów.