Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/14

 — Czy widzisz” — Mama wstrząsnęła mną gwałtownie. — Czy widzisz?...
 Nie mogła mówić. Nie mogła sklecić żadnego słowa. Pobielałe jej wargi drżały, z oczu płynęły łzy. Jedna za drugą. Parami. Mama nie patrzyła nawet, że spadają na piersi. Zanurzyła tylko ręce w beczułkę z kwiatami i rzucała gałązki w powietrze.
 Nie wdół na chodnik, a przed siebie w powietrze, jakby na ślepo, — nikomu.
 Przechylona daleko za okno, zawołała wreszcie: —
 — Mickiewicz! Mickiewicz! Mickiewicz!!
 Ani jednego słowa więcej. Odebrało jej głos. Same łzy.
 Przytuła mnie do piersi, drugą ręką garść po garści ciska i ciska i rzuca, kwiaty lecą, ona jeszcze i jeszcze i ciągle, rzuca ciągle, bez końca.
 Widzę dotąd różową gwiazdę jej dłoni na niebie, gałązki zielone, które z palców spadają i w szumie śpiewu górę kwiatów pod domem...