Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/170

 Stary Gucio śmieje się, olśniony wodzi oczyma za rękami syna, a twarzą, pełną najtkliwszego marzenia, przytakuje prośbom.
 Malutki Gucio chce iść na polską wojnę bez wahania, odrazu.
 — Nie będę mostów pilnował, — wymachuje małem piwem, — ja panie poruczniku przydam się do roboty ważniejszej!
 Młody Gucio słuchać nawet nie chce o ojcu.
 Wielki czas leci naprzód, kto się teraz zajmować może sprawami rodzinnemi.
 Palą się wszystkie granice, stara ziemia ojczysta ściąga się w jedną całość, siedzimy już w Warszawie, krzątamy się, biegamy, w ogromnych biurach rządzimy. Czasem przeleci przez gazety z łoskotem, zamaszyste nazwisko któregoś wuja, stryja. Ogór siedzi już dawno na wysokim urzędzie, inni o ministerstwa zabiegają skwapliwie, aż tu w stukocie mego biura otwierają się drzwi i wchodzi stary Gucio.
 Zafrasowany, grzeczny, skromny, i bardzo cichy.
 — Czemże ci mogę służyć, Guciu?!
 Sprzedaje losy państwowe, służyć mu niczem nie można. Popatrzył w słońce, rdza spłowiałych jego źrenic przemieniła się w mgłę.
 Sprzedaje losy.
 Nie wierzę w takie głupstwa, ale od niego kupię, może właśnie ma rękę szczęśliwą.
 — Szczęśliwą?
 Zawrócił i położył na biurku maleńki wycinek gazety, zadrukowany petitem.