Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/181

 Gdy nagle rozlega się głos, którego z niczem porównać nie potrafię!
 — Dzieńdobry.
 Udaję, że nie słyszę.
 — Dzieńdobry, gdzież ty idziesz znowu?! — woła Janinka w cudnej, czerwonej czapeczce.
 Tę czapeczkę porównać można z jednem tylko, najpiękniejszem wyrażeniem ludzkości: jaśminy i bzy.
 Przeskoczyłem drut, okalający zaszronione trawniki, idę przez błoto radośnie, jakby to były konfitury. Nie mogę podać ręki nikomu, gdyż wtedy i jej podam.
 Przekracza to narazie siły ludzkie! Za wiele szczęścia!
 Szalony smutek, od którego dziwnem zrządzeniem losu można zwarjować z radości, zakazuje mi patrzeć na twarz Janiny. Domyślam się tylko jej oczu czarnych, połyskujących mgłą srebrną.
 — Skąd-eście się tu wzięli? — pytam, choć przecież codzień spotykamy się w tem miejscu.
 — Idź, głupi, nie zawracaj głowy, — śmieje się jej brat, Stefan, idjota.
 Biegną środkiem alei we troje, ja przy drucie ogrodzenia przez rozmiękłe błoto.
 Wygnaniec! Całe życie będę miał własny powóz, będę pochodził z sześciopokojowego mieszkania, będę synem dyrektora teatru, ale inni, handlarze win [Dworski był wszystkiego synem handlarza win], synowie ojców noszących wiolonczelę sunąć będą środkiem alei!
 Takie jest prawo uczuć bezgranicznych, prawo godne najpotężniejszych marszów żałobnych świata! Nagle za-