Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/194

 Na koszu, okrytym szarą ceratą, leży jej czerwona czapeczka. Dlaczego trzy lub dwie istoty nadziemskie nie unoszą tej czapeczki w najsuchszem i najcieplejszem miejscu przedpokoju?!
 A oto siła miłości: Ja, syn sześciopokojowego mieszkania, własnego powozu z końmi, tenor bohaterski, biorący Śmierć Otella jak piórko, skradam się tu na palcach... Staję skulony na wydreptanej słomiance i boję się zadzwonić.
 Nacisnąłem, może dzwonek sam się rozległ?
 Oto jestem w najszczęśliwszym przedpokoju wszystkich mieszkań świata!
 Stara służąca pyta: — Na lekcję?
 Odpowiadam: — Przyszedłem tak tylko.
 Z jednych drzwi słychać granie wiolonczeli, z drugich ryki i wrzaski.
 To kwartet!
 Służąca poszła i nie wraca, czas mija.
 Czekam, dotykam czerwonej czapeczki, czuję w oczach łzy nadziemskiej rzewności. Na usta cisną się słowa Napoleona, o tyle dostosowane do tego wypadku, że wiekopomne: „Czterdzieści wieków na was patrzy”...
 Ktoś otworzył drzwi, — mogą śmiało otwierać, już oddawna stoję pod oknem przedpokoju w pozycji strzaskanej urny.
 Stefan, za nim Irzek, za nim Dworski ślizgają się ku mnie przez cały pokój na podeszwach.
 Jej nie widzę. Może to podstęp, może jest w jakimś innym pokoju? Może wyszły razem z matką?! Ale dlaczegoż Dworski tak nieprzytomnie szaleje z radości?!