Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/20

 Irzek i ja pochyliliśmy głowy nad talerzami, — tymczasem od jutra, od samego rana pogoda! Bez jednej chmurki prawie, bez cienia wiatru, co najwyżej trochę, żeby się liściom nie nudziło.
 Całe przedpołudnie siedzieliśmy z Irzkiem w oknie, pilnując nieba. Dobrze, że po południu mama miała migrenę i poszła spać. Pokazało się jakieś duże chmurzysko i gdyby mama przeciw nam sprzyjała deszczowi, niewiadomo, czybyśmy dali radę? A tak, bez żadnej przeszkody mogliśmy cały czas popierać wyłącznie pogodę.
 Przed podwieczorkiem przyszedł ojciec i zapytał:
 — No, i cóż?
 Uśmiechnęliśmy się niepewnie.
 — Więc cóż? — powtórzył, patrząc na nas srogo.
 Zadarliśmy głowy do góry. Westchnął głęboko i zawołał:
 — Widzisz przecie jeden z drugim, że nie pada!
 — Naturalnie!! — wykrzyknęliśmy.
 Ojciec pochylił się ku mnie: — Zasłużyłeś sobie na defiladę.
 Pobiegliśmy do sypialnego pokoju mamy, — że jest świetna pogoda i my już idziemy! Podniosła się na łóżku ze słowami: — Istne szaleństwo.
 Uciekliśmy zawczasu, ojciec został. Zaczęła się kłótnia. Żałowałem, że to o mnie, ale cóż robić?!
 Stoję pod piecem, cieszę się i żałuję. Irzek wdziewał już bluzę, już głowę wychylał z pod rękawa. Wtedy powiedziałem głośno:
 — Nie myślę wcale zdobywać fortecy, — tylko defilada...