Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/23

 Opowiadał nam o tem wiele razy. Chłopcy nie wiedzieli, co to znaczy. Nie czekałem wcale aż zrozumią. Rzuciłem się wbok, gdyż wyjechał z lewej strony kolumny. Pchałem się naprzód obandażowaną stroną, póki nie znalazłem się blisko, tuż przy koniu.
 Pachniał swoim pachnacym, końskim potem. Filipina zawsze mówiła, że tylko święci mogą być cudowni. — To nieprawda! konie też mogą być cudowne.
 Siodło na nim chrzęściło, jak ciastko kruche. Bił nogami o ziemię. Później z Irzkiem goniliśmy bez końca, żeby słuchać sobie serc, tętniących jak kopyta końskie po murawie. A boku, na czapraku miał wyhaftowane litery. Może swoje śliczne imię zwierzęce?! Wędzidło na nim dzwoniło w białej pianie.
 Ojciec pochylił się ku mnie z tego żywego, prawdziwego konia i spytał:
 — Maszerujesz?
 Dopiero po chwili odpowiedziałem: — Tak. — Nie mogiem mówić więcej.
 Znów siodło zachrzęściło, znów się pochylił: — Nie bój się nic. Teraz od tej złamanej strony będziemy cię zasłaniali.
 Zrozumiałem, jak było powiedziane, — będą mnie zasłaniali we dwóch, on i koń.
 Jeszcze raz dotknąłem soba cholewy ojca.
 — Jak się nazywa?
 — Ten koń? Nazywa się Gniady.
 Gniady postawił uszy do góry.
 Nie wiem dlaczego, mówiliśmy w tej chwili ukradkiem, prawie tajemniczo, do ucha. Ojciec musiał się