Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/233

 Między pierwszem piętrem a drugiem usiedliśmy na schodach, płacząc gorzko.
 — Nam też nie dzieje się tak świetnie, — pocieszał nas Irzek, — zlani deszczem, biedni... Masz sińca pod okiem od Dworskiego. A co będzie z książkami?!
 Dźwignęliśmy się wyżej.
 Oto drzwi naszego mieszkania z miedzianą tabliczką nazwiska. Irzek dotknał tabliczki, — jakby z tego mógł wyniknąć ratunek.
 Długa chwilę milczeliśmy z zapartym oddechem, nareszcie przyszła Irzkowi ostatnia myśl do głowy! Nie dzwoniąc wcale, zaczniemy odrazu, „jakby nigdy nic“, Stefana Kyrje. Co z tego potem wyniknie, niewiadomo, w każdym razie my tak zaczniemy.
 Prześpiewaliśmy Kyrje do połowy, gdy za drzwiami rozległy się kroki...
 Spłoszony szum maminego głosu, parę słów ojca i znów cisza.
 Zdrętwieliśmy.
 Irzek szepnął: — Odeszli...
 Łzy nam płynęły z oczu.
 Irzek wziął na odwagę i począł lekko pukać. Lekko, bardzo ostrożnie.
 Nic.
 Troszeczkę mocniej.
 Nic.
 Splótłszy się w bratnim uścisku, siedliśmy pod progiem. Nagle powstaliśmy razem. Irzek spytał mnie oczami. Oczami odpowiedziałem, — tak... Wyciągnał rękę do dzwonka i lecinsieńko zadzwonił.