Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/58

z Irzkiem. Było już coraz więcej. Sześćdziesiąt, siedemdziesiąt.
 Szliśmy na palcach, głos coraz słabiej odzywał się z pośród wysokich buków.
 Siedemdziesiąt kilka, może osiemdziesiąt, chyba już dość.
 Pobiegliśmy na skraj wzgórza, zadyszani, krzycząc, — Irzek będzie żył osiemdziesiąt lat, może więcej, tak powiedziała kukułka.
 Ojciec bąknął przez pendzle — całkiem głupia zabawa, — i odeszliśmy zawstydzeni.
 Teraz ty!
 Teraz ja! — Poszliśmy „prosić“ o mnie. Stoimy w wąwozie, znów krzyczymy: — Kukułko! — pusty, okrągły głos ptaka wywołuje rok jeden, drugi, trzeci, długie równe dziesiątki.
 Teraz Tanczuś.
 Nie wołał, jak my, ani szyję do góry wyciągał.
 — Kukułko, ile lat? — zapytał, ręee, jakby na przywitanie całego lasu rozłożywszy gościnnie.
 Pusty wilgotny głos tuż nad naszemi głowami wyliczył w ciszy sześć równych czystych łat.
 Tanczuś ruszył naprzód, na wzgórek, ku rodzicom. Szliśmy za nim przestraszeni. Już się ukazali, — ojciec z pendzlami w wąsach, mama obok pochylona nad książką.
 Siedzieli cicho, spokojnie, jak do fotografji.
 Tanczuś zatrzymał się nad nimi ze skargą, że mu kukułka wywróżyła tylko sześć lat.
 Czytali, malowali. Może nie usłyszeli?