Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - W cieniu zapomnianej olszyny.djvu/76

liśmy doskonale z okien. Przed katafalkiem szły, wzgłędnie były niesione dwie aksamitne poduszki z różnokolorowemi orderami, które pan dyrektor jakgdyby dostał za to, że umarł.
 Zazdrościliśmy także i wtedy.
 Przy naszym pogrzebie było nam tylko bardzo smutno.
 Szary zimowy dzień. Konie zajechały po Tanczusia białe, z niebieskiemi czubami, baldachim biały i niebieski. Pochód zaraz ruszył. Trumna jechała w wielu, wielu kwiatach, najbardziej podobały się nam gwoździki, pewno od pana Karmańskiego, takie same, jakie zawsze nosił w klapie, tylko mnóstwo, — oddzielny wieniec.
 Gucio stał z nami przy gościńcu i pytał natarczywie, czy widzimy naszych rodziców?
 Nie widziałem ich z początku. Wpadała mi w oczy tylko Filipina, pod ścianą, na schodkach sklepu z nićmi, pana Zimlera. Mówiła coś do siebie, pewno modlitwy, ale Filipina modlitwy nawet umiała mieszać z wymyślaniem.
 Rodziców zobaczyłem trochę dalej, przy ulicy Siennej. My z Guciem posuwaliśmy się wzdłuż szpaleru, oni szli zaraz za trumną.
 — Widzisz ich nareszcie, — westchnął Gucio, — zapamiętaj, są bardzo nieszczęśliwi.
 Cóż można było zapamiętać „z ojca“?! Nie. Z postawionego kołnierza futrzanego podnosił mu wiatr włosy do góry i chwiał niemi na mrozie.
 Mama szła w czarnej salopie i w swojej czapce bobrowej, — nosiło się wtedy takie duże czapki. Przy ulicy