Strona:Juliusz Verne-500 milionów Begumy.djvu/058

 Odpowiedź młodego dependenta:
 »Jest to człowiek o powierzchowności budzącej szacunek. Nie ma przyjemnego wyrazu, ale twarz nie jest pospolitą«.
 I znowu tajemniczy wykrzyknik.
 »I przybywa z Niemiec?«
 »Tak mówi przynajmniej«.
 Westchnienie przebiegło akustyczną rurkę:
 »Niech przyjdzie«.
 — Dwa piętra, drzwi na prawo — rzekł głośno dependent, wskazując przejście wewnętrzne.
 Profesor udał się w głąb kurytarza, wszedł na dwa piętra i znalazł się przed drzwiami, na których nazwisko Mr. Sharp, czarnemi literami wyryte, odbijało od miedzianego tła.
 Jegomość ten siedział przed wielkiem biórkiem mahoniowem w gabinecie bardzo pospolitym, o pilśniowym dywanie, krzesłach skórą obitych i wielkich otwartych tekach. Zaledwie się podniósł z fotelu i, podług grzecznego zwyczaju biuralistów, zaczął przepatrywać papiery dla pokazania, że jest mocno zajęty. Trwało to z pięć minut; nakoniec, zwracając się ku profesorowi Schultze, który usiadł koło niego, rzekł:
 — Bądź pan łaskaw zawiadomić mię prędko czego życzysz sobie. Mam bardzo mało czasu i zaledwie minut kilka mogę poświęcić panu.