Strona:Juliusz Verne-500 milionów Begumy.djvu/111

do owych terrae ignotae, które geografowie znaczą na krańcach lądów arktycznych.
 — Jest to pas, który porzucono tymczasowo, dla zwężonego w nim pokładu węgla — odpowiedział nadzorca.
 — Jest opuszczony pas?.. To tam trzeba szukać! — rzekł Marceli ze stanowczością, której inni ulegli.
 Dostali się wkrótce do otworu galeryi, których lepkie i spleśniałe ściany okazywały, że opuszczono je od lat kilku.
 Przez czas jakiś szli po nich, nie spostrzegając nic podejrzanego, kiedy Marceli zatrzymując idących, rzekł:
 — Czy nie doznajecie pewnej ociężałości i bólu głowy?
 — Tak jest! — odpowiedzieli towarzysze jego.
 Co do mnie, czuję się na w pół odurzonym. Musi tu być z pewnością dwutlenek węgla!.. Czy mogę zapalić zapałkę? — spytał nadzorcę.
 — Możesz, mój chłopcze, rób jak chcesz.
 Marceli wyjął z kieszeni małe pudełko fajkarza, potarł o nie zapałkę i, pochyliwszy się, zbliżył mały płomień jej ku ziemi. Zgasła natychmiast.
 — Byłem tego pewny... — rzekł. — Gaz, cięższy od powietrza, trzyma się przy samej