Strona:Juliusz Verne-500 milionów Begumy.djvu/252

 Sigimer potrząsł głową.
 — Niema rozkazu! — rzekł. — Wejść tu nie wolno bez rozkazu!
 — Czy możesz przynajmniej zawiadomić Herr Schultze’a, że jestem tutaj i chcę z nim pomówić?
 — Herr Schultze tutaj nie! Herr Schultze odjechać! — odrzekł olbrzym z odcieniem smutku.
 — Ale gdzież jest? Kiedy wróci?
 — Nie wiedzieć? Rozkaz nie zmienić! Nikogo wejść bez rozkazu!
 Marceli nic więcej nie mógł wydobyć z Sigimera, który na wszystkie pytania jego ze zwierzęcym uporem, odpowiadał temi przerywanemi słowami. Oktawiusz zniecierpliwił się nareszcie:
 — Na co prosić o pozwolenie wejścia? — rzekł, daleko prościej wziąć je gwałtem!
 I pchnął drzwi, próbując wysadzić je. Ale łańcuch stawił opór; z większą niż Oktawiusza siłą przyciśnięto drzwi z drugiej strony i zamknięto je, zasuwając rygle.
 — Musi ich być kilku za tą deską! — zawołał Oktawiusz, upokorzony trochę tym rezultatem.
 Przyłożył oko do dziury zrobionej świdrem i wydał okrzyk zdziwienia:
 — Jest tam drugi olbrzym!