Strona:Juliusz Verne-500 milionów Begumy.djvu/253

 — Arminius? — odpowiedział Marceli.
 I z kolei popatrzał przez otwór.
 — Tak! to Arminius, kolega Sigimera!
 Nagle głos, który zdawał się spadać z nieba, odezwał się po nad głową Marcelego.
 — Wer da? — pytał.
 Był to Arminius.
 Głowa olbrzyma wystawała ponad murem, na który dostał się zapewne za pomocą drabiny.
 — No! Arminius , widzisz przecie kto — odpowiedział Marceli. Otworzysz, czy nie?
 Nie dokończył tych słów, kiedy lufa fuzyi pokazała się na szczycie muru, i kula gwizdnęła koło kapelusza Oktawiusza.
 — Kiedy tak, to masz odpowiedź na to! — zawołał Marceli, i podłożywszy kiszkę dynamitu pod drzwi, rozsadził je z trzaskiem.
 Marceli i Oktawiusz z karabinem w ręku i nożem w zębach rzucili się przez zrobiony wyłom do parku.
 Koło ściany muru, porysowanego wybuchem, stała jeszcze drabina, a u stóp jej widać było ślady krwi. Ale nikt nie bronił już przejścia; olbrzymów nie było.
 Przed dwoma napastnikami rozwijała się wspaniała roślinność ogrodów. Oktawiusz był zachwycony.
 — Przepyszne!.. — mówił. — Ale baczność!..