Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.1.djvu/077

 — Wielkie to szczęście dla ciebie kochany Banks, że Indusi nie słyszą iż w podobny sposób wyrażasz się o ich świętej rzece, pewnie nie uszłoby ci to na sucho.
 — Zapewne, odrzekł inżynier, bo dla nich Ganges jest synem bóstwa, jeżeli nawet nie samem bóstwem, więc cokolwiek uczyni, w ich oczach to dobrem i szlachetnem.
 — Czy nawet i te gorączki, cholera i morowe zarazy, jakie szerzy po tym kraju? zapytał kapitan Hod. Dziwna rzecz jednak, że nie oddziaływa to na zdrowie tygrysów i krokodyli, widać mięsożerne te stworzenia nie podlegają zarazie.
 A zwracając się do swego służącego sprzątającego ze stołu, zawołał:
 — Fox!
 — Słucham kapitanie.
 — Wszak na wybrzeżach Gangesu zabiłeś swego trzydziestego-siódmego?
 — Tak, panie kapitanie, o dwie mile od Port-Canning. Było to wieczorem...
 — Dość tego, przerwał kapitan wychylając szklankę grogu, znam dobrze historyę twego trzydziestego-siódmego, wolałbym dowiedzieć się coś o trzydziestym-ósmym.
 — Kiedy jeszcze nie zabity, kapitanie.
 — Nie bój się, zabijesz go, zarówno jak ja mego czterdziestego-pierwszego.
 W miarę posuwania się naszego, Hougly, która pod Kalkuttą ma przeszło kilometr szerokości, coraz więcej zwężała swe łożysko. W górze, od miast, wody jej płyną w pośród dość nizkich wybrzeży; tam często bardzo powstają straszne cyklony, pustosząc całą prowincyę. Całe dzielnice zostają zniszczone, setki domów rozpadają się w gruzy, ogromne plantacye obracane w perzynę, tysiące