Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.1.djvu/149

 — Storr, zawołał Banks, czy pozamykałeś starannie otwory w wieży?
 — Tak panie inżynierze, z tej strony nie ma się czego obawiać.
 — Gdzież jest Kalut?
 — Układa paliwo w tenderze.
 — Jutro z łatwością będziemy mogli zaopatrzyć się w drzewo zbierając tylko leżące do koła gałęzie; wicher oszczędza nam roboty.
 — Kalmie czy masz dostateczny zapas wody?
 — Tak panie nie potrzebujemy obawiać się jej braku.
 — Dobrze, wracaj co prędzej!
 Mechanik i palacz zajęli swoje miejsca w drugim wagonie.
 Błyskawice ukazywały się jedna za drugą, głuche grzmoty rozlegały się nieustannie. Tofan nic nie ochłodził powietrza, był to wicher gorący, duszący, który dopiekał jak płomień buchający z ogniska.
 Sir Edward Munro, Banks, Mac-Neil i ja, raz po raz wychodziliśmy z salonu na werandę; wysokie gałęzie bananów wydawały się jakby czarna koronka rozpostarta na rozpłomienionem niebie. Po każdej błyskawicy w kilka sekund dawał się słyszeć huk grzmotu; jeszcze jeden nie ucichł, a już zaczynał się rozlegać drugi.
 — Dziwna rzecz, że nie wracają pomimo takiej burzy, rzekł pułkownik Munro.
 — Może kapitan i jego towarzysze znaleźli schronienie w jakiejś grocie lub w wypróchniałem drzewie, i dopiero jutro nad ranem powrócą, rzekł sierżant. Banks przecząco wstrząsnął głową, nie zdawał się podzielać przypuszczenia Mac-Neil'a. Było już koło dziewiątej; deszcz ulewny zaczął lać w połączeniu z wielkim gradem, odbijającym się odgłosem o pokrycie naszego Steam-House