Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.1.djvu/179

z zielonych liści. co dowodziło obecności jakiejś znakomitej osoby
 Znakomitością tą był książę Guru Sing, mężczyzna trzydziesto-pięcio letni, dumnej postawy, doskonały typ potomków tych legendowych radżahów, w rysach których odbite są wyraźnie cechy maharatów.
 Książę nie raczył nawet uważać nas i wprost zbliżył się do naszego olbrzymiego słonia którego właśnie Stor zamierzał wprawić w ruch. Choć starał się nie okazać tego, jednakże przyglądał mu się z pewną ciekawością.
 — Kto zrobił tę maszynę? zapytał Stor'a.
 Maszynista wskazał stojącego wśród nas inżyniera. Książę Guru Sing doskonale mówił po angielsku.
 — Więc to pan?.. rzekł przez zęby zwracając się do Banks'a.
 — Tak to ja... odrzekł tenże.
 — Mówiono mi, że była to fantazya zmarłego radży Butanu.
 — Rzeczywiście.
 — I po cóż, rzekł książę, niegrzecznie wzruszając ramionami po cóż kazać ciągnąć się maszynami, mogąc mieć na usługi słonie z ciała i z kości.
 — Zapewnie dlatego, odparł Banks, że słoń ten silniejszy jest, jak wszystkie te które posiadał zmarły książę.
 — Oh! rzekł Guru Sing, pogardliwie wysuwając wargę — silniejszy!...
 — I to o wiele, powiedział Banks.
 — Ani jeden z posiadanych przez pana słoni nie zdołałby zmusić naszego, aby wbrew swej woli choć jedną ruszył łapą, dorzucił kapitan, któremu bardzo się nie podobało niegrzeczne i wyniosłe zachowanie księcia.
 — Co, co? zapytał się Guru Sing.