Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.1.djvu/180

 — Przyjaciel mój powiedział, co i ja potwierdzam, że ten sztuczny zwierz mocen jest stawić opór sile dziesięciu par koni, a razem sprzężone pańskie trzy słonie, nie zdołałyby na krok ruszyć go z miejsca.
 — Zupełnie temu nie wierzę, odrzekł książę.
 — I w tem mylisz się pan najzupełniej, rzekł kapitan Hod.
 — A jeźli wasza wysokość przeznaczysz odpowiednią sumę, obowiązuję się wystawić mu słonia o sile dwudziestu najsilniejszych, jakie posiadasz.
 — Tak się to mówi, odrzekł oschle Guru Sing.
 — I tak się robi, odpowiedział Banks.
 Książę zaczynał się niecierpliwić; widać było iż nie znosił zaprzeczania.
 — Czy możnaby zaraz zrobić próbę? zapytał po chwili namysłu.
 — A można, odrzekł inżynier.
 — A nawet, dodał książę, próba mogłaby zarazem stanowić wysoki zakład jeźli tylko nie cofniesz się z obawy przegrania, jakby to zapewnie uczynił i wasz słoń, gdyby miał współubiegać się z moimi.
 — Stalowy olbrzym miałby się cofnąć przed walką! krzyknął kapitan Hod, kto śmie to mówić?...
 — Ja, odrzekł Guru Sing.
 — I jakiż książę stawiłbyś zakład? zapytał inżynier, krzyżując ręce na piersiach.
 — Cztery tysiące rupij, odrzekł tenże, jeźli masz do przegrania taką sumę.
 Wynosiło to około 10.000 fr. zakład to nie mały. Kapitan byłby chętnie trzymał i podwójny zakład, ale skromne jego fundusze nie pozwalały na to.
 — Odmawiasz! rzekł jego wysokość, dla którego 4.000 rupii było bagatelą, boisz się ryzykować marnej sumki?