Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.1.djvu/199

obok niego. Poznał w nim jednego z dawnych towarzyszy broni z pod Luknowa; zapytał go spojrzeniem.
 Bengalis szepnął mu tych kilka słów do ucha; twarz jednak Nana Sahiba nie zdradziła silnego wrażenia jakie na nim wywarły:
 — „Pułkownik Munro opuścił Kalkuttę” powiedział mu Bengalis.
 — Gdzie jest?
 — Wczoraj był w Benarez.
 — Gdzie zamierza się udać?
 — Do granic Nepaulu.
 — W jakim celu?
 — Chce zabawić tam kilka miesięcy.
 — A następnie?
 — Zamierza wrócić do Bombay.
 Gwizdnięcie rozległo się w powietrzu; niebawem Indus jakiś wysunął się z tłumu i zbliżył do nababa; był to Kalagani.
 — „Idź natychmiast, staraj się dopędzić pułkownika Munro, udającego się na północ, i jakimbądź sposobem przyłączyć do jego orszaku, choćby ci to życiem okupić przyszło. Nie odstępuj go dopokąd nie minie gór Vindyas i nie dotrze aż do doliny Nerbudda. Wtedy, ale wtedy dopiero, opuścisz go i dasz mi wiedzieć gdzie się znajduje.
 Kalagani odpowiedział skinieniem głowy i znikł w tłumie. Jedno spojrzenie nababa stawało się dla niego nieodwołalnym rozkazem. W dziesięć minut potem opuścił Bopal.
 Balao Rao zbliżył się do brata, mówiąc:
 — Czas nam już odejść.
 — Tak, musimy przededniem wrócić do paalu Tandit, odrzekł nabab.