Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.2.djvu/034

 — Uprzejmie dziękujemy, odrzekł kapitan Hod, ale dziś polujemy na własny rachunek.
 — Kalagani jest na usługi panów, rzekł uprzejmie dostawca, a że doskonale zna cały las, więc może być użytecznym.
 — Przyjmujemy go chętnie za przewodnika.
 — Żegnam panów życząc szczęśliwego polowania, tylko zmiłujcie się, nie wymordujcie wszystkiego.
 — O! przyrzekam że zawsze dość zostanie dla pana, odrzekł śmiejąc się kapitan.
 Mateusz Van Guit ukłonił nam się poważnie i znikł w lesie wraz ze swoją zdobyczą zamkniętą w przenośnej klatce.
 — No, teraz ruszajmy! zawołał kapitan, idę gonić za moim czterdziestym drugim.
 — A ja za trzydziestym ósmym, rzekł Fox.
 — A ja za pierwszym, dodałem.
 Ton, jakim wypowiedziałem te słowa, wywołał uśmiech na usta kapitana — poznał z niego, że nie tleje we mnie wzniosły zapał myśliwski.
 — Czy dobrze znasz ten las? zapytał kapitan Hod Kalagani'ego.
 — Najmniej dwadzieścia razy przebiegłem go we wszystkich kierunkach, tak we dnie jak w nocy, odpowiedział.
 — Czy słyszałeś że groźny jakiś tygrys ma się pojawiać nieustannie w tej okolicy?
 — Tak, ale nie jest to tygrys, tylko tygrysica. Widziano ją w największym lesie, o jakie dwie milki angielskie ztąd, i już od kilku dni starają się ją upolować, ale dotąd nadaremnie, czy chcecie panowie...
 — Ale chcemy, chcemy, zawołał kapitan Hod, przerywając Indusowi, i poszliśmy za nim.