Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.2.djvu/050

 Właśnie podczas naszej bytności w kraalu, chikarisowie przytoczyli mu w klatce wielkiego jeńca pokrytego czarnem futrem, z ogromnemi włochatemi uszami.
 — A cóż mi po tym nicponiu! zawołał dostawca wzruszając ramionami.
 — Brat Ballon!... brat Ballon!... powtarzali Indusi.
 Widać Indusi są siostrzeńcami tygrysów, a braćmi niedźwiedzi.
 Mateusz Van Guit patrzał na brata Ballona z wyraźnem niezadowoleniem. Chciał tygrysa, a złapał się niedźwiedź, cóż mu po nim. Indyjskie niedźwiedzie nie znajdują amatorów na targach europejskich, same tylko amerykańskie i północne są dość poszukiwane, więc jako handlarz, po cóż miał trzymać i żywić zwierza, który pewnie nie powróciłby nawet kosztów przewozu.
 — Czy chcesz go pan? zapytał kapitana.
 — A mnież on na co? odrzekł tenże.
 — Możesz kazać zrobić z niego befsztyk, rzekł dostawca.
 — Kłaniam uniżenie! odpowiedział kapitan. Jeść befsztyk z zabitego niedźwiedzia, to jeszcze ujdzie — ale zabijać aby zrobić z niego befsztyk, toby mi nie dodało apetytu.
 — Kiedy tak, więc wróćcie mu wolność, rozkazał dostawca.
 Odsunięto klatkę daleko od kraalu i otworzono drzwi. Brat Ballon, wyraźnie zawstydzony swojem położeniem, nie dał się prosić. Wyszedł z klatki, potrząsł łbem zapewnie na podziękowanie i uciekł mrucząc radośnie.
 — Zrobiłeś dobry uczynek, rzekł Banks do dostawcy, niechybnie przyniesie ci szczęście.