Strona:Juliusz Verne-Dom parowy T.2.djvu/057

cności dzikich zwierząt. Ale czuwajmy nad sobą, bo w końcu sen nas zmorzy.
 — Otrząśnijmy się z senności, bo zbliża się czas w którym mamy wyruszyć na naszą wyprawę.
 Zamilkliśmy znowu, marząc pół we śnie pół na jawie: jak długo tak było, nie umiem powiedzieć, aż nagle głuchy jakiś odgłos wyrwał nas z odrętwienia. Wyraźnie wzburzenie jakieś objawiło się w klatkach dzikich zwierząt. Tak spokojne dotąd lwy, tygrysy, pantery, lamparty, zaczynały mruczeć i rzucać się w klatkach. Wszystkie powstały i kręcąc się w odgrodzeniach nasłuchiwały i węszyły coś z zewnątrz, uderzając gniewnie o żelazne kraty klatek.
 — Co się to znaczy? zapytałem.
 — Nie wiem, odrzekł kapitan, ale obawiam się czy nie zwęszyły zbliżania się...
 W tem nagle zewnątrz kraalu rozległ się straszny ryk i wycie.
 — Tygrysy! krzyknął kapitan Hod, biegnąc ku mieszkaniu Mateusza Van Guit.
 Ale wycie było tak przerażające i głośne, że w jednej chwili wszyscy mieszkańcy, kraalu zerwali się jak jeden człowiek, i dostawca ukazał się wraz z nimi przed drzwiami.
 — Napaść!... krzyknął.
 — Tak i ja myślę, rzekł kapitan Hod.
 — Trzeba się przekonać! zawołał dostawca.
 I porywając drabinę, w mgnieniu oka przystawił ją do palisady i wbiegł na najwyższy jej szczebel.
 — Dziesięciu tygrysów i dwanaście panter, zawołał.
 — To nie żarty! rzekł kapitan Hod; wybieraliśmy się polować na nie, a one nas uprzedziły.
 — Do broni! do broni! krzyknął dostawca.