Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/029

się w kącie. — A to hałaśliwe rzemiosło! Zasnąć nie można!
 I głucho mruknął.
 — Co ci jest, Ben-Zuf? — zapytał kapitan.
 — Nic, panie kapitanie. Coś mi się przyśniło.
 — Niech cię licho porwie!
 — Choćby zaraz —mruknął BenZuf, — byle to licho nie robiło wierszy.
 — Niedźwiedź ten popsuł mi natchnienie? — zawołał kapitan Servadac. — Ben-Zuf!
 — Jestem panie kapitanie! — odrzekł ordynans, — wstając i podnosząc jednę rękę do czoła, a drugą wyciągając wzdłuż spodni.
 — Nie ruszaj się, Ben-Zuf nie ruszaj się! Mam przynajmniej zakończenie ronda!
 I natchniony Hektor Servadac wygłosił z poetycznym ruchem:

 Zawierz mojej czułości!
  ci przysięgam
 Być ci wiernym w miłości
  Ażeby...

 Zaledwie ostatni ten wyraz został wymówiony, gdy kapitan i Ben-Zuf rzuceni zostali twarzami o ziemię z niesłychaną gwałtownością.

---