Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/033

nikogo — były ostatnie wyrazy owego sławnego ronda, tak nadzwyczajnie przerwanego:

 Być ci wiernym w miłości,
  Ażeby...

 Potem dodał prędko:
 — A co to się stało?
 Na to pytanie trudno było odpowiedzieć. Więc podniosłszy rękę, począł rozgartywać słomę i wkrótce głowa jego ukazała się.
 Naprzód spojrzał do koła.
 — Gurbi zwaliło się! zawołał. Zapewne trąba powietrzna przechodziła wybrzeżem.
 Począł dotykać części własnego ciała: ani jednego stłuczenia, ani nawet zadraśnięcia.
 — Do licha! a mój ordynans!
 Wstał, potem krzyknął:
 — Ben-Zuf!
 Na głos kapitana Servadac druga głowa wysunęła się z pomiędzy słomy.
 — Jestem, panie kapitanie! — odrzekł Ben-Zuf — i stanął w militarnej pozycyi.
 — Czy masz jakie wyobrażenie o tem co się stało, Ben-Zuf? — zapytał kapitan.
 — Mam takie wyobrażenie, panie kapitanie, że bodaj czy nie dochodzimy do ostatniego etapu.
 — Ba! Trąba powietrzna, Ben-Zuf, prosta trąba.
 — Niech będzie trąba, — odparł filozoficznie