Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/034

ordynans. — Czy pan kapitan nic sobie nie stłukł partykularnie?
 — Nie.
 Po chwili oba wstali, usunęli słomę z gurbi, odszukali instrumenta, rzeczy, narzędzia i broń, prawie nietknięte, a oficer sztabu głównego zapytał:
 Która też godzina?
 — Najmniej ósma — odrzekł Ben-Zuf, spoglądając na słońce, znacznie podniesione nad horyzontem.
 — Ósma?
 — Najmniej, panie kapitanie.
 — Czy być może?
 — Tak jest — trzeba iść!
 — Iść? dokąd?
 — Na nasze spotkanie.
 — Jakie spotkanie?
 — Spotkanie z hrabią...
 — A, do licha! — zawołał kapitan — zapomniałem.
 A dobywszy zegarek — dodał:
 — Ale co ty mówisz, Ben-Zuf? oszalałeś! Jest zaledwie druga.
 — Druga zrana, czy druga popołudniu? — odparł Ben-Zuf, spoglądając na słońce.
 Hektor Servadac przyłożył zegarek do ucha.
 — Zegarek idzie — powiedział.
 — I słońce, także — odparł ordynans.
 — W samej rzeczy, wnosząc z jego wzniesienia nad horyzontem... A! do wszystkich fur beczek!...