Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/064

 — A cóż, Ben-Zuf! — odrzekł oficer, mający zwyczaj w ten sposób odpowiadać mu.
 — Co teraz poczniemy?
 — Będziemy czekać.
 — Czekać?...
 — Dopóki nie przyjdą po nas.
 — Od morza?
 — Rozumie się, że od morza, ponieważ teraz obozujemy na wyspie.
 — Więc pan kapitan myśli, że koledzy...
 — Myślę, a przynajmniej mam nadzieję, że katastrofa ograniczyła się tylko do niektórych punktów wybrzeża algierskiego, i że zatem nasi koledzy są żywi i zdrowi.
 — Tak, panie kapitanie, trzeba mieć nadzieję.
 — Nie ma więc co wątpić o tem, że generalny gubernator nie zechce mieć na sumieniu tego, co zaszło. Musiał on wysłać z Algieru kilka statków dla zbadania wybrzeży i spodziewam się, iż o nas nie zapomni. Pilnuj więc morza, Ben-Zuf, i jak tylko ukaże się okręt, poczniemy robić mu sygnały.
 — A jeżeli nie ukaże się?
 — Natenczas zbudujemy statek i udamy się do tych, którzy do nas przybyć nie chcieli.
 — Dobrze, panie kapitanie. Więc pan jesteś marynarzem?
 — Każden jest marynarzem, kto nim być potrzebuje, — odpowiedział bez wahania oficer sztabu głównego.
 Otóż dlatego to Ben-Zuf, z perspektywą