Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/088

 — Nie mogę.
 — Ani jak daleko rozpostarły się skutki katastrofy?
 — Wiem tyle co i pan, kapitanie.
 — Ależ przynajmniej możesz mi pan powiedzieć, czy na północnem wybrzeżu morza Śródziemnego...
 — Czy tylko Śródziemne... — rzekł hrabia, przerywając kapitanowi Servadac tem szczególnem zapytaniem.
 — Pan musisz wiedzieć o tem lepiej niż ja, ponieważ przepływałeś je.
 — Ja go nie przepływałem.
 — Nie przybijałeś pan do żadnego punktu na wybrzeżu?
 — Nawet nie widziałem żadnej ziemi.
 Oficer sztabu głównego popatrzył na hrabiego jak człowiek kompletnie zdumiony.
 — Ależ przynajmniej, panie hrabio — powiedział — zauważyłeś pan, że od 1 stycznia wschód zajął miejsce zachodu?
 — Tak jest.
 — Że dzień trwa teraz tylko sześć godzin?
 — W samej rzeczy.
 — Że naprężenie ciężkości zmniejszyło się?
 — Niezawodnie.
 — Że utraciliśmy nasz księżyc?
 — Najzupełniej.
 — Że tylko cośmy nie potrącili o Wenus?
 — Tak jest.
 — I że zatem ruch obrotowy globu ziemskiego zmienił się.