Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/126

Każden na pokładzie sądził, że wybiła jego ostatnia godzina.
 — Żegnaj hrabio — rzekł kapitan Servadac, podając rękę swemu towarzyszowi.
 — Z Bogiem, kapitanie — odrzekł hrabia wskazując na niebo.
 W tej chwili Dobryna, wzniesiona do góry na potwornym wale, spadała na skałę mającą ją zdruzgotać.
 Nagle ozwał się głos:
 — Hej! chłopcy! żwawo! Rozwiń wielki żagiel! rozwiń mały! prosto!
 To Prokop, stojąc na przodzie statku wydawał rozkazy. Pomimo, że nie były wcale oczekiwane, załoga szybko je spełniła, a tymczasem porucznik, pobiegłszy na tył galioty, sam pochwycił za ster.
 Czego chciał porucznik Prokop? Zapewne obrócić galiotę całym przodem na skalę.
 — Uwaga! — krzyknął znowu — pilnuj się!
 W tej chwili krzyk wyrwał się z piersi wszystkich, ale nie był to krzyk trwogi.
 Wycięcie w skałach, szerokie najwięcej na czterdzieści stóp, ukazało się między dwiema prostopadłemi ścianami. Było to schronienie, jeżeli nie przejście. I Dobryna, kierowana ręką porucznika Prokopa, gnana wiatrem i falami, rzuciła się tam!... Być może, iż nigdy już nie wydobędzie się!...

---