Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/193

tej należało oprzeć się wszelkimi możebnymi sposobami.
 — Pomyślimy o tem, — rzekł Hektor Servadac.
 — A! panie kapitanie, — zapytał Ben-Zuf, — a co się stało z kolegami w Afryce?
 — Koledzy afrykańscy są ciągle w Afryce — odrzekł Hektor Servadac.
 — Zuchy chłopcy!
 — Tylko, że samej Afryki nie ma! — dodał kapitan Servadac.
 — Nie ma Afryki! A Francya?
 — Francya daleko od nas, Ben-Zufie!
 — A Montmartre?
 Był to krzyk z głębi serca! W kilku słowach kapitan Servadac odpowiedział swemu ordynansowi, co się stało, jako Montmartre, a z Montmartre Paryż, a z Paryżem Francya, a z Francyą Europa, a z Europą kula ziemska znajdowała się więcej aniżeli o ośmdziesiąt milionów mil od wyspy Gurbi. I co za tem idzie, nadzieja powrócenia tam kiedykolwiek powinna być prawie zaniechaną.
 — E! e! — zawołał ordynans. — Nie może być!... Montmartre!... nie zobaczyć znowu Montmartre!... Głupstwo, panie kapitanie, głupstwo, uczciwszy uszy, panie kapitanie!
 I Ben-Zuf potrząsnął głową, jak człowiek, który nie da się przekonać.
 — Dobrze, mój zuchu, — odrzekł kapitan Servadac. — Miej ile chcesz nadziei! Nigdy nie należy rozpaczać. Jestto nawet dewiza naszego bez-