Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/262

 Ben-Zuf, który nadszedł w tej chwili, wziął go z rąk dziewczyny i zawołał:
 — To gołąb!
 Był to w samej rzeczy gołąb, a nawet z rodzaju gołębi wędrownych, miał bowiem skrzydła lekko wycięte i zagięte na końcach.
 — Ha! — zawołał Ben-Zuf — przez wszystkich świętych z Montmartre! on ma torebkę na szyi!
 W kilka chwil potem gołąb był już w ręku kapitana Servadac i wszyscy, zebrawszy się w wielkiej sali, chciwie wpatrywali się w niego.
 — Nadchodzą nam wiadomości od naszego uczonego! — zawołał kapitan Servadac. — Ponieważ morze nie jest już wolne, więc używa on ptaków dla swojej korespondencyi! O! gdyby tym razem podpisał się, a zwłaszcza dał swój adres!
 Torebka była poczęści rozerwana podczas walki gołębia z jastrzębiami. Otworzono ją i zna leziono krótką notatkę, lakonicznie zredagowaną, tej treści:
 „Galia.
 Droga przebyta od 1 marca do 1 kwietnia: 39,700,000 m.!
 Odległość od słońca: 110,000,000 m.!
 Po drodze pochwycona Nerina.
 Żywności poczyna braknąć, i...“
 Reszta depeszy, poszarpana dzióbami ptaków, była nieczytelną.
 — O! przeklęte ptactwo! — zawołał kapitan Servadac. Widocznie musiał tam być podpis,