Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/267

ciw zimnemu rozumowaniu porucznika Prokopa. Z drugiej strony wierny jego Ben-Zuf nie dalekim był od popierania go, oświadczając, że podpisze marszrutę ze swoim kapitanem, jeżeli hrabia wahać się będzie.
 — I cóż hrabio! — zapytał Hektor Servadac.
 — Zrobię to, co pan, kapitanie.
 — Nie możemy opuścić podobnych nam ludzi bez pożywienia, a może bez przytułku...
 — Nie możemy — odrzekł hrabia.
 A potem, zwracając się do Prokopa — dodał:
 — Czy nie ma jakiego innego środka dostania się na Formenterę, oprócz tego, który odrzucasz; użyjemy go, Prokopie, a Bóg nam dopomoże!
 Porucznik, pogrążony w myślach, nie odpowiadał na zapytanie.
 — O! gdybyśmy tylko mieli sanie! — zawołał Ben-Zuf.
 — Sanie łatwo zrobić — odrzekł hrabia — ale gdzie znajdziemy psy lub renifery, któreby je ciągnęły.
 — Czyż nie mamy dwóch koni, które możnaby podkuć? — zawołał Ben-Zuf.
 — Niezniosłyby tej mroźnej temperatury i padłyby w drodze — odpowiedział hrabia.
 — Mniejsza o to — rzekł wtedy kapitan Servadac. — Nie ma co wahać się. Róbmy sanie!...
 — Są zrobione, — powiedział porucznik Prokop.
 — A więc zaprzęgajmy je!...
 — Nie kapitanie. Mamy motor silniejszy i szybszy, aniżeli pana dwa konie, które nie oprą się znużeniu podczas podróży.