Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/275

szmaty niebieskiej... Tyle tylko pozostało z bandery francuskiej!
 Czółno dotknęło pierwszych skał. Wysepka nie miała pół kilometra obwodu. Z Formentery wysp Balearskich żaden więcej ślad nie pozostał.
 U stóp budy pomiarowej wznosiła się nędzna chatka drewniana, której okiennice szczelnie były zamknięte.
 Rzucić się na skały, wygramolić po śliskich kamieniach, dosięgnąć chatki, wszystko to kapitan Servadac i porucznik Prokop spełnili w mgnieniu oka.
 Hektor Servadac zapukał do drzwi chatki, zamkniętych od wnętrza.
 Począł wołać. Żadnej odpowiedzi.
 — Do mnie, poruczniku! — rzekł wtedy.
 I oba silnie poparłszy ramionami, wyłamali drzwi napół spruchniałe.
 W jedynym pokoju chatki, ciemność była zupełna, milczenie tak samo.
 Ostatni mieszkaniec tego pokoju, albo go opuścił, albo znajdował się w nim, lecz nieżywy.
 Otwarto okiennice i zrobiło się jasno.
 W kącie stało łóżko. Na łóżku tem wyciągnięte ciało.
 Kapitan Servadac przybliżył się i krzyk wyrwał mu się z piersi.
 — Umarł z zimna i głodu!
 Porucznik Prokop nachylił się nad ciałem nieszczęśliwego.
 — Żyje! — krzyknął.
 I dobywszy flakonu, w którym znajdował bardzo silny kordyał, wpuścił kilka kropel w usta umierającemu.