Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/023

 — Do wszystkich kabylów! tego zawiele! — powiedział sam do siebie Ben-Zuf, — kto to może być?
 I poszedł główną galeryą, a stanąwszy przy drzwiach, zapytał ostro:
 — Kto tam?
 — Ja — odpowiedziano mu łagodnym głosem.
 — Co za — ja?
 — Izaak Hakhabut.
 — Czego chcesz, Astarocie?
 — Chciałbym byś mi pan otworzył, panie Ben-Zuf.
 — Czego chcesz? — Sprzedać towary?
 — Pan wiesz, że nikt nie chce ich kupować!
 — Więc idź do licha!
 — Panie Ben-Zuf — zaczął znowu Izaak tonem błagalnym — chciałbym widzieć się z jego ekscelencyą gubernatorem.
 — Gubernator spi.
 — Zaczekam aż się przebudzi.
 — Więc czekaj tam gdzie jesteś, Abimelechu!
 Ben-Zuf zamierzał już odejść bez ceremonii, gdy nadszedł kapitan Servadac, przebudzony hałasem.
 — Co tam się stało, Ben-Zuf? — zapytał.
 — Nic, albo prawie nic, panie kapitanie; to ten pies Hakhabut chce widzieć się z panem.
 — Więc otwórz mu — rzekł Hektor Servadac.— Trzeba się dowiedzieć co go tu dziś sprowadza.
 — Ba! własny interes.