Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/024

 — Więc wpuść go.
 Ben-Zuf był posłuszny. Izaak Hakhabut, okryty starą swą opończą wszedł do galeryi. Kapitan Servadac powrócił do sali głównej, a żyd kroczył za nim, nadając najpochlebniejsze tytuły.
 — Czego chcesz? — zapytał kapitan Servadac — patrząc mu ostro w oczy.
 — Ach, panie gubernatorze! — zawołał Izaak — czy pan nie dowiedziałeś się nic nowego od kilku godzin?
 — Więc to po nowiny przyszedłeś?
 — Tak jest, panie gubernatorze i spodziewam się, że pan zechcesz uwiadomić mnie...
 — O niczem nie uwiadomię cię, mości Izaaku, ponieważ sam nic nie wiem.
 — A jednak nowa osoba przybyła wczoraj do Gorącej Ziemi.
 — A! już wiesz o tem?
 — Wiem, panie gubernatorze. Z mojego ubogiego statku widziałem łódkę udającą się w daleką podróż, potem powracającą. I zdawało mi się, że wynoszono z niej z wielkiemi ostrożnościami...
 — Co?
 — A oto — co, panie gubernatorze... prawda, że panowie sprowadziliście człowieka obcego.
 — Którego znasz?
 — O, tego nie mówię, panie gubernatorze... ale zawsze... chciałbym... życzyłbym sobie...
 — Czego?
 — Rozmówić się z tym człowiekiem, gdyż może przybywa on...