Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/026

z tym renegatem, który mu był wstrętny. Usłyszawszy żądanie jego, ruszył tylko ramionami.
 Jeszcze wyraźniej ruszył niemi Ben-Zuf. Ordynans słyszał żądanie sformułowane przez Izaaka i on to odpowiedział na nalegania Hakhabuta, od którego kapitan Servadac odwrócił się.
 — Więc nie omyliłem się! — zawołał handlarz, którego wzrok rozognił się — wczoraj przybył tu ktoś!
 — Przybył — odrzekł Ben-Zuf.
 — Żywy?
 — Tak się spodziewamy.
 — A czy nie mogę wiedzieć, panie Ben-Zuf, z jakich okolic Europy przybywa ten podróżny?
 — Z wysp Balearskich — odparł ordynans — chcąc wywiedzieć się do czego Izaak zmierza.
 — Wyspy Balearskie! — zawołał tenże — piękny punkt dla handlu na Śródziemnem morzu! Niegdyś robiłem tam doskonałe interesa! Hanza dobrze była znaną na tym archipelagu.
 — Zanadto dobrze.
 — Ależ te wyspy są odległe wszystkiego o dwadzieścia pięć mil od hiszpańskich brzegów i niepodobna, by ten godny podróżnik nie przynosił wiadomości z Europy!
 — Przywiózł, Manasesie — i udzieli ci wielce przyjemnych.
 — Czy na-prawdę, panie Ben-Zuf?
 — Naprawdę.
 — Już ja nie będę zważał — zaczął znowu Izaak z wahaniem — nie... bez wątpienia ... cho-