Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/027

ciaż jestem człowiek ubogi... nie pożałuję kilku realów, byle rozmówić się z nim...
 — O! co pożałować, to pożałujesz!
 — No, tak... ale w każdym razie dam... z warunkiem, że rozmówię się z nim bezzwłocznie.
 — A!... — powiedział Ben-Zuf. — Na nieszczęście nasz podróżnik jest bardzo zmęczony i spi.
 — A gdyby go obudzić...
 — Hakhabut! — rzekł natenczas kapitan Servadac — jeżeli ośmielisz się budzić tu kogokolwiek, to każę cię natychmiast wyrzucić za drzwi.
 — Panie gubernatorze — powiedział Hakhabut tonem bardzo pokornym i błagalnym — chciałbym jednak dowiedzieć się ...
 — I dowiesz się — odparł kapitan Servadac. — Chciałbym nawet, byś był obecnym gdy nasz nowy towarzysz będzie nam udzielać wiadomości o Europie.
 — I ja także, Ezechielu — dodał Ben-Zuf — gdyż chciałbym widzieć wtedy twoją wesołą minę.
 Izaak Hakhabut nie czekał długo. W tej bowiem chwili Palmiryn Rosette zawołał głosem zniecierpliwionym.
 Na to wołanie wszyscy zbiegli się do profesora: kapitan Servadac, hrabia, porucznik Prokop i Ben-Zuf, którego silna ręka z pewną trudnością powstrzymywała Hakhabuta.
 Profesor dopiero na pół się przebudził i zapewne pod wpływem jakiegoś snu wołał:
 — Józefie! niech cię licho porwie, ty, bydlę! Chodź tu, Józefie!